Οι πρώτοι άνθρωποι φτάνουν στην περιοχή την Ύστερη Νεολιθική εποχή (3500-3100 π.Χ.), όπως δείχνει η χειροποίητη κεραμική που βρέθηκε διάσπαρτη στον χώρο, αλλά και στα λιγοστά χωμάτινα δάπεδα κτισμάτων που δεν σώθηκαν. Ίσως ήταν μικρές καλύβες από κλαδιά και λάσπη, που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν άλλα ίχνη.

Μετά το 3100 π.Χ. ακολουθεί μία μεγάλη περίοδος εγκατάλειψης, που διαρκεί περισσότερο από χίλια χρόνια. Από την περίοδο αυτή προέρχεται το μαρμάρινο ειδώλιο από τις Κυκλάδες, που πιθανότατα βρέθηκε τυχαία στον χώρο.

Η ζωή επανέρχεται στη Μέση εποχή του Χαλκού (2000-1600 π.Χ.), οπότε έχουμε πηγάδια και ίχνη σπιτιών, θραύσματα αγγείων καθημερινής χρήσης, υφαντικά βάρη, λίγα εργαστηριακά σύνεργα και έναν κεραμικό κλίβανο με δύο θαλάμους.

Αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της Ύστερης εποχής του Χαλκού ή Μυκηναϊκής (1600-1100 π.Χ.) δεν εντοπίστηκαν στην ανασκαφή. Ωστόσο, η συνέχιση της χρήσης ορισμένων πηγαδιών, μερικοί λάκκοι με σπασμένα αγγεία και η κεραμική από όλη την έκταση του χώρου, δείχνουν ότι η θέση δεν εγκαταλείφθηκε. Ίσως αποτελούσε έναν από τους μικρούς οικιστικούς πυρήνες που αναπτύχθηκαν στα νότια του λόφου της Ακρόπολης, στην κορυφή του οποίου βρισκόταν το ανάκτορο του τοπικού ηγεμόνα, που αποτελούσε το διοικητικό και θρησκευτικό κέντρο της πόλης.